Dat de kille herfst zondagavond aan de deur gelaten werd had meer te maken met het warme, doorzielde en goed gedoseerde stemgeluid van Emy Kaboré dan met de stand van onze verwarming. Ooit stond ze als EMY moederziel alleen op het podium van Humo's Rockrally, veroverde ze de harten van het publiek en werd ze door de jury beloond met een derde plaats.
Wij mochten proeven van EMY nieuwe formule: de aimabele singer/songwriter laat zich sinds kort vergezellen door een jonge, gretige en getalenteerde funkband. Het stemgeluid van Emy overtuigt je direct en haar spontane podiumpresence zorgt ervoor dat ze snel door het publiek in de armen wordt gesloten. Waar het met de sobere, ietwat stillere nummers bij aanvang van de set nog wat zoeken was - prachtige passage werden soms wat aarzelend afgelost, alsof de band zijn plek in het nummer nog moest vinden - groeide band en publiek samen in de set.
Uptempo bewezen band en zangeres naar het einde toe absoluut wat ze waard zijn: Emy heeft een schitterende stem (of zeiden we dat al?) en gebruikt die goed gedoseerd. Waar andere zangereressen graag met hun stem te koop lopen, lijkt Emy die steeds ten dienste van de song te gebruiken, dat siert haar en maakt de set des te overtuigender.
Wanneer de band zonder reserve begon te spelen, was hij op duidelijk zijn best: stomende funk, overduidelijk spelplezier, muzikale gretigheid en een frivole frontdame: ziedaar de ingrediënten die het staminee in het laatste deel van de set helemaal uit de bol lieten gaan. Hoewel ze haast gegeneerd vertelde dat de nummers op waren, werd na aandringen van het publiek met een dansbare en speelse jam als bisnummer de set waardig afgesloten.
We volgen graag wat EMY nog meer in petto heeft, en kijken uit naar een stomende debuutplaat die we dan vol goesting grijsdraaien: 's zomers in de wagen met de ramen open, 's winters in de living tot de ramen aandampen.
Emy Kaboré - Vocals
Louis Vandommele - Drums
Brian Bogaert - Guitar
Sander Huys - Keys
Toon Victoor - Bas