"3de keer, goeie keer" zei frontman Stijn Claes toen The Me in You aan hun set begon. Alsof hun vorige 2 passages op ons podium niet memorabel waren: de haren op onze armen staan weer overeind als we terugdenken aan de akoestische versie van 'Birds', midden ons publiek die we in 2015 cadeau kregen.
Dat ons publiek The Me in You van meet af aan in het hart sloot, getuige de grote opkomst zondagavond: een volledig gevuld staminee én een gevuld terras genoten met volle teugen van een enthousiaste en overtuigende set van één van de interessantste (pop)bands van het land.
Die pop tussen haakjes is wat The Me in You zo uniek maakt: in elk nummer zit wel wat pop, maar ze geven het nooit gratuit weg, gebruiken het niet als kapstok, maar hanteren het meer als dipsausje om hun heerlijke gelaagde, ingenieuze en beklijvende nummers dat extra zetje te geven.
De schone harmonie van zanger Stijn Claes met gitarist Han Wouters kleurt heel wat nummers, net zoals Han dat met zijn subtiele gitaarspel doet: altijd aanwezig, nooit overheersend, immer noodzakelijk. Dat typeert weer die andere karaktertrek van deze heerlijke band: of het een baslijn of synthriedel van Dimitri Dhaene is, de toetsen of gitaar van Thomas Van Den Haute of de drums van kersvers bandlid Nico Manssens: allen zijn ze fundamentele bouwstenen van prachtig opgebouwde en rijkelijk gevulde nummers. Geen less is more voor The Me in You, maar gedurfde, naadloos in elkaar grijpende muzikale raderwerkjes die recht naar het muzikale hart gaan.
Of je nu het hoekige "The Day MCA Past Away" hoort, het catchy "In a Silent Way" of het subtiel slepende "Stop in motion" voorgeschoteld krijgt: in elk nummer van The Me In You zitten muzikale details die je dikwijls op het eerste zicht ontgaan, maar onontbeerlijk blijken. Reden te meer om hen live te gaan zien: je weet niet wat eerst of laatst op te pikken en je voelt de ingehouden energie die in heel wat nummers kolkt. Als die er dan uit mag zoals bij het fantastische bisnummer "The Coastman & The Liar", dan wil je The Me In You niet meer van dat podium laten vertrekken.
En zo geschiedde ook, waardoor een enthousiast en gul applaudiserend publiek als bis-bis 'The Girl in Armour' cadeau kreeg van een band die even gul met muzikale energie en enthousiasme strooide als wij met applaus en enthousiast gejoel. (sorry, op onze vingers fluiten lukt ons nog steeds niet).
Kijk, zoveel hoogtepunten dat we nog vergeten te vermelden dat we vergast werden op een spontaan duet toen Jente Pironet van Portland in het publiek bleek te staan en de band hem uitnodigde om single Highly Overrated mee te komen zingen of dat we tussendoor - opgedragen aan Staminee De Living en zijn blozende cafébaas - ook nog Blue Monday-favoriet Mixing the beats of love voorgeschoteld kregen.
Zo, meteen de enige reden om deze recensie droog af te sluiten: de superlatieven zijn op.