Zelden werd onze maandagochtend après-concert-kater zo gecounterd door gelukzalige herinneringen als na de passage van Bert Dockx afgelopen zondag.
In een stampvol staminee kwam de frontman van Flying Horseman en Dans Dans zijn versgeperste soloplaat 'Transit' voorstellen en daar denken we nog met een hemelsbrede glimlach aan terug.
Op die plaat gaat Bert aan de slag met een eigenzinnige selectie klassiekers van muzikale grootheden als Dylan, Nina Simone, Springsteen, Joy Division,... die hij herinterpreteert en respectvol maar vooral met veel goesting en passie naar zijn hand zet.
Live was dat ronduit fenomenaal.
Niet alleen heeft hij het lef om nummers zoals Sinnerman en A Hard Rain's A Gonna Fall - die in ons collectief geheugen gebeiteld staan - aan te pakken, hij doet dat ook subliem: de symbiose tussen de man en zijn gitaar is zo indrukwekkend dat je pas na drie nummers beseft dat je de hele tijd met open mond stond te gapen. Solo gooit Bert alle wapens in de strijd, we ontdekten nieuwe facetten van zijn stem en zagen hoe hij zich op zijn gitaren kan uitleven als geen ander: heel klein en subtiel of groots en luid, hij weet afgemeten de juiste accenten te leggen.
Bert Dockx bezorgde ons een avond die ons nog lang zal heugen, en wat waren we ook weer trots op u, ons publiek: muisstil en gul waren jullie en dat werd beloond met een schitterend concert. Dank.