Dat hij pas voor de tweede keer met zijn pedaaltjes & loopstation speelde.
Dat hij pas onderweg ontdekte dat hij al zijn materiaal niet mee op het openbaar vervoer kreeg.
Dat hij daarom wat later was.
Dat hij er alleen maar geraakt was omdat zijn lief redder in nood speelde.
Dat vertelde Daan Hafkamp - Nederlander van geboorte, maar al enige tijd Belg van verblijf - ons allemaal nadat hij zich meteen tijdens zijn eerste nummer fragiel, breekbaar en heel erg subtiel als muzikant had laten kennen.
Aarde aan Daan schreef eind oktober met overtuiging de tweede editie van Pallrock op zijn naam en liet op het podium van ons staminee zien waarom. Met erg kleine, fraaie, subtiele en intieme nummers dwingt Daan een heel staminee tot absolute stilte. Dat hield hij de hele (nog wat korte) set vol. Een soundscape op de laptop, spaarzaam gitaarspel en zijn unieke stem waar Daan graag alle kanten mee opgaat. Een stem die poëtische, weerom spaarzame teksten door de nummers vlecht, maar evenzeer als instrument dienstdoet.
Dat is meteen de grote kracht van Aarde aan Daan: alles is voor Daan een instrument & overal ziet hij mogelijkheden die een andere muzikant misschien wat te snel links zou laten liggen: of hij nu zingt door het element van zijn gitaar, fluistert, plots zijn falset aanspreekt, subtiel met de vingers op de gitaar tokkelt of met zijn gitaarvolume de grenzen van de feedback opzoekt: alles is muziek bij Daan en altijd klein en fijn.
Dat de overgang tussen de soundscapes wat vlotter kan (waarvan hij zich evenzeer bewust is) en het hier en daar technisch net iets beter mag, zijn details in een voor de rest verfrissende, creatieve en sfeervolle set. We kijken uit wat de bandopnames voor zijn debuutplaat zullen brengen en volgen graag mee hoe Aarde aan Daan hopelijk voeten aan grond krijgt in ons soms zo voorspelbare muzieklandschap.
/aardeaandaan280117web.jpg)
